Gümüş Karası Deniz

Parla Adasi sakinleri içlerinden birinin kaybi için hala yas tutarken, günlerden bir gün, Tom'u alip götüren deniz adanin kumsalina perisan bir adam birakti.
Adi, sani, kimligi yoktu adamin.
Kimi ona kuskuyla yaklasti, kimi denizin Tom'u geri getirdigini düsündü. Ancak kocasi Tom'un özlemiyle yüregine kilit vurmus olan Maggie, bu yabancinin beraberinde çok degerli bir sey getirdigini hissediyordu.
Ada sakinleri için hayat, usul usul degismeye basladi. Ve sira, gizemli yabancinin anlatacaklarina, kendi hikayesine geldi…
Maggie'nin de söyledigi gibi: "Adlarin önemi yok zaten, bildigim hikâyelerde de gerçekten önem tasimiyorlar. Önemli olan insanlar – bu adada yasamis olanlar ve adanin kumlari ile kayaliklari üzerinde o insanlarin neler hissettigi."
"Günesin suda yansimasini animsatan göz kamastirici diliyle Gümüs Karasi Deniz, en derin kedere ragmen tükenmeyen umudu, yok edilemeyen yasami ve sevginin her türünün, en basta da askin arindirici gücünü anlatiyor."
Independent
"Olaganüstü siirsel bir dili var: Büyülü, rüya gibi, kusursuz; yer yer Slyvia Plath'i animsatiyor. (…) Susan Fletcher'in her bir cümlesi bastan çikaran bir güzellige sahip, isledigi konularsa alabildigine derin…"
Sunday Times